jeździec niezajmujący się końmi zawodowo, dosiadający ich na treningach i, niekiedy, w gonitwach.
Kolory kamzołu i czapki jeźdźca, które są przypisane do właściciela lub grupy właścicieli. Wszystkie konie tego samego właściciela (lub grupy) są dosiadane przez jeźdźców ubranych w te same barwy (jeśli startują w tym samym wyścigu, różnią się czapki).
Tradycyjna nagroda dla zwycięzcy Derby, jednego z najważniejszych biegów w sezonie. Stąd Derby nazywa jest również „biegiem o błękitną wstęgę”.
Miejsce w maszynie startowej, z bramką otwierającą się w momencie startu.
Zakład systemowy polegający na obstawieniu wybranych koni we wszystkich możliwych kombinacjach.
Meta na torze.
Jeździec / trener, który wygrał najwięcej gonitw w sezonie.
Czas w jakim konie pokonują kolejne 500-metrowe odcinki. Czas jest mierzony prowadzącemu stawkę wierzchowcowi. Przy dystansie 1800 metrów, policzone będą cztery ćwiartki: trzy pełne, po 500 metrów oraz jedna niepełna – 300 metrów. Czas niepełnej ćwiartki zawsze podawany jest jako pierwszy.
Zawodowy jeździec, który wygrał w karierze ponad 100 gonitw. Dżokeje to wyścigowa elita. Wcześniejsze kategorie jeździeckie to: uczeń (<10 wygranych), starszy uczeń (do 25), praktykant dżokejski (do 50) oraz kandydat dżokejski (do 100).
Koń pełnej krwi angielskiej (z ang. Full Blood).
Wierzchowiec, który najlepsze wyniki osiąga biegnąc przez cały wyścig na czele stawki.
Gonitwa nosząca w nazwie imię związanego z wyścigami patrona (konia, dżokeja, trenera, itp.)
Bariera wyznaczająca wewnętrzną stronę bieżni.
Gonitwa uznawana za klasyczną w danym kraju. W Polsce czerpie się z angielskich tradycji, gdzie za klasyki uznaje się pięć najstarszych i najwazniejszych gonitw dla trzyletnich foblutów: 1000 Guineas, 2000 Guineas, Derby, Oaks i St. Leger. W Polsce są to również gonitwy klasyczne, chociaż St. Leger jest także otwarta dla koni starszych. Są to prestiżowe i wysoko dotowane wyścigi.
Koń, który ma za zadanie poprowadzić tempem odpowiednim dla mocniej liczonego konia z tej samej stajni. Tzw. „zając”.
Pierwsze pięć lokat w wyścigu, które są premiowane nagrodami pieniężnymi dla właścicieli koni.
Określenie trzyletnich folblutów oraz czteroletnich arabów.
- twardy (0,1-1,5)
- lekki (1,6-2,5)
- lekko elastyczny (2,6-3,2)
- elastyczny (3,3-4)
- mocno elastyczny (4,1-5)
- ciężki (powyżej 5)
Oznacza, że w danej gonitwie w zakładzie obstawiło się wszystkie konie.
Ogier po zabiegu kastracji.
Skreślony z listy startowej przez trenera.
Konie przed sezonem poddawane są pomiarom: mierzone są trzy wymiary: wysokość konia w kłębie, obwód klatki piersiowej i obwód lewej nogi nad pęciną. Przykładowy zapis wygląda tak: 160-180-20.
Dosiad innego niż w ostatniej gonitwie jeźdźca.
Koń, który na skutek jakiegoś incydentu na starcie, zdaniem sędziego, nie nadaje się do uczestniczenia w gonitwie.
Wierzchowiec, który już wcześniej startował w gonitwie.
Koń najlepiej spisujący się na grząskiej bieżni.
Być wygranym na wyścigach.
Umyślne ukrywanie rzeczywistych możliwości konia przez trenera i jeźdźców.
Cenna wyścigowa informacja.
Podzielić się informacją z innymi graczami, że liczy się danego konia.
Przegrać na wyścigach.
Koń startując po raz pierwszy w wyścigu. Określenie można zastosować również do jeźdźca, który po raz pierwszy uczestniczy w gonitwie.
Zupełnie nieliczony koń, który może sprawić niespodziankę.
O jeźdźcu, który był pewny wygranej.
Stwierdzenie oznaczające, że ma się całkowitą pewność, iż konretny koń wygra.
Wygrywał z łatwością, niezagrożony.
O koniu, który osłabł w końcówce.
Pogardliwa nazwa arabów.
Koń brany pod uwagę w typowaniu czołowych lokat.
Fałszywa informacja o wysokiej formie jednego z koni, rozpuszczana jako prawdziwa.
O koniu, który nie ma szans.
Nawet się nie zbliżył do inne konia, nie zagroził mu w walce o wyższą lokatę w wyścigu.
Program wyścigowy.
Potoczna nazwa pochodzenia konia.
O koniu, który ma szansę.
Inaczej: od zewnętrznej strony (nie od kanatu).
Miejsce do finiszowania. „Nie miał przejścia” odnosi się do konia, który na prostej nie mógł przesunąć się do przodu, ponieważ nie mógł zmieścić się pomiędzy rywalami.
Potoczne określenie umiejętności konia do przyspieszenia na prostej finiszowej.
Jako pierwsze dwa na celowniku zameldowały się konie z tej samej stajni.
Przechwalał się, że wygra.
Rusycyzm (sam adin, sama adna), określenie stylu w jakim koń wygrywa. W tym przypadku: z dużą przewagą, niezagrożony.
Prawie stuprocentowy faworyt.
O koniu, który walczył o czołowe miejsce, ale w końcówce kompletnie opadł z sił.
O koniu, który wytrzymuje kondycyjnie długie gonitwy.
Potoczne określenie zwycięstwa odniesionego w stylu dowolnym, czyli wyjątkowo łatwo.
Wygrał z dużą przewagą.
O koniu, który nie trzymał się linii prostej, zbaczał w lewo do bandy, lub w prawo w stronę zewnętrznej bariery. Najczęściej konie wyłamują podczas brania ostatniego zakrętu i na prostej finiszowej.
Przybiegł jako ostatni.
Zmienić w ostatniej chwili samemu lub pod czyimś wpływem wcześniejsze typy.
Wygrać prowadząc od startu do mety.
Dotyczy konia i jeźdźca, którzy na prostej finiszowej nie mieli przejścia, a więc odpowiednio dużo miejsca do finiszowania, przez co nie byli w stanie wyprzedzić innych koni.