Najlepszym trenerem pierwszej powojennej dekady na Torze Służewiec (1946-1956) był bezsprzecznie Konstanty Chatizow, który trzykrotnie (w latach: 1953 – 1954 i 1956) zdobywał błękitną wstęgę i dwukrotnie triumfował w Wielkiej Warszawskiej.

Należał on już przed wojną do czołówki do czołówki trenerskiej na Polu Mokotowskim. Dwukrotnie zwyciężały w Derby przygotowywane przez niego: Mat (1934 r.) i Jeremi (1938 r.).

Pierwsze lata powojenne nie były dla Konstantego Chatizowa zbyt łaskawe. W dorobku miał tylko wygraną Pink Pearla w St. Leger (1951 r.) i Czarnogóry (1952 r.) w Oaks. Dopiero dzięki zwycięstwom Dorpata w latach 1952-53, którego sylwetkę przedstawiliśmy w poprzednim odcinku, oraz kolejnych derbistów De Corte (1954) i Laryksa (1956) został najlepszym trenerem pierwszej powojennej dekady.

Wszyscy trzej derbiści Chatizowa wygrali także St. Leger, ale niestety, o czym już wspomnieliśmy w poprzednim odcinku, dwaj pierwsi nie mieli szansy zostania trójkoronowanymi, bowiem w latach 1951-54 nie była rozgrywana gonitwa o Nagrodę Rulera. Laryks natomiast jej nie wygrał. Pierwszą koronę zdobył 1956 r. trenowany przez Aleksandra Pacurkę Cedro.

Ponadto w dorobku Konstantego Chatizowa są dwukrotne zwycięstwa w Wielkiej Warszawskiej: De Corte – 1954 i Narraganset – 1956 oraz  w biegu o Nagrodę Prezesa Rady Ministrów, które odniosły: Łepek (1953) i Meran (1955). Oprócz Czarnogóry, Oaks wygrała także Quarry (1957 r.).

Był to ostatni znaczący sukces. Konstanty Chatizow zmarł w 1964 r. Stajnię po nim objął syn Leon, który powtórzył wyczyn ojca, wygrywając dwukrotnie z rzędu Derby: w 1966 roku zwyciężył Atarax, dosiadany przez pod Bogdana Ziemiańskiego, a w 1967 Trabant, pod zadomowionym w Polsce rumuńskim dżokejem Vasylem Hutulaecem.

Info